Zetellift in augustus

Je had de kabelbaan al overdag gezien,

je hoorde het gelach van de toeristen

als hun voeten het gebladerte raakte.

's Avonds zag je de stoeltjes stil hangen aan de draad,

soms bewoog de wind ze en piepte de katrol.

Die kabelbaan, waar ging die heen, het dal in en weer terug?

Je volgde de kabel door de weides terug de heuvel op.

 

Het keerpunt lag in het bos en dus in het duister.

Daar bevond zich ook dat ronddraaimechaniek

Men ging hier het licht weer tegemoet en zoefde

over druivenranken en de minigolf weer

terug naar het begin, de vaste grond, de overkant.

 

Acht meter hoog zweeft men daar over de wegen,

en de levens van de anderen. Men is omgord,

dat is verplicht. Bij storing de zetel niet verlaten.

De diepte wacht hier tussen hemel en de aarde,

men is slechts gezekerd met een dunne haak. 

De landingsplek, en tevens het begin, heet Genua en is een restaurant.

Je bleek te vroeg, men ging pas over twee uur open.

De uitbaatster rookt en heeft twee honden. Ze heeft ze amper in bedwang.

De ene valse schampt je been, de ander roept ze terug.

Dan noemt ze tijd en prijs en dooft haar sigaret.

 

Je ziet de route loodrecht lopen door het dal. Je voelt een koude wind.

Bij de opstapplek, een kruis, zie je de dodemansknop felrood kleuren.

Je wilt hier weg, je hakkelt, je groet en belooft iets vaags.

Je draait je om, en je hoort, als was het een dreigement,

de stem van de uitbaatster: tot straks...